Onlangs heb ik weer een basiscursus autobiografisch schrijven afgerond. Dat is altijd een feest. Mensen zijn zo blij en verwonderd over wat ze zich allemaal blijken te herinneren. En wat zijn er veel manieren om dat op te schrijven: in de verleden tijd bv, zodat je terugkijkt als volwassene op 'toen'. Of in de tegenwoordige tijd, alsof jij die tien- of twintigjarige nog steeds bent. En wat grappig, hoe de perspectiefkeuze kan wisselen: schrijven vanuit jezelf levert een ander verhaal, dan wanneer je je moeder laat praten, je babypop of het huis waar je je jeugd doorbracht.

 

Het is bijna schokkend om te ervaren dat het soms beter is om een beetje te ...wat is het: liegen? verdraaien? selecteren? overdrijven? De waarheid puur zo beschrijven als zij was, leert men, kan niet. Elke herinnering is subjectief. En alle details opschrijven is misschien voor jezelf een goed middel om te 'bewaren', voor de lezers is dat in het algemeen onverteerbaar.

 

Het inzetten van de zintuigen om de herinneringen filmisch te maken, is voor veel beginners ook een ontdekking. Behalve dat de teksten er levendiger van worden, suggestiever, blijkt het voor jou als schrijver ook te werken: de ene ervaring tovert de volgende te voorschijn. Je staat bv. in de tuin van je jeugd en ruikt de jasmijn. Maar ineens hoor je jullie collie blaffen, en ruik je uit de keuken de geur van...van wat? Pannenkoeken! Ja, dat was het, pannenkoeken! Dan moet het zaterdag zijn. En ja, daar komt je vader het tuinhek binnen. Het hek dat altijd zo piepte, omdat hij geen tijd vond daar iets aan te doen.

 

Zo gaan de herinneringen stromen,  ze bewegen de schrijfhand. Eerst ongecensureerde tekst, later kijken we wat kritischer: hoe komt dit over bij de lezer? Kan het korter, moet het langer? Is het geloofwaardig? Autobiografisch schrijven is een onuitputtelijk genre!

Zie voor wat achtergrondinformatie onder 'producten ( op deze website): 'autobiografisch' en 

' leeslijst'.